بالهایم مرا بس است   

      

آنها را بسوی غرب و به سوی شرق می گسترم 

بال راست بر آینده و بال چپ بر گذشته کشیده می شود ...

و من از فراز شعله های عشق اوج میگیرم 

 و خیره در چشمان تو می نگرم 

ای تویی که می گویند هنوز آدمی را دوست می داری !!!!

ای تویی که جایگاهت آسمانهاست 

توانایی من آن چنان است که به عرش تو می رسم 

پرهایم مرا بسوی تو می کشد 

اما من هنوز انسانم و قلب من آن جاست که  تن من ...

در سرزمینی که دوست می دارم بر خاک افتاده است ...

                                                         شب یادبود نیاکان