به خیال من بیا

نگاه کن

بی شمار تله چیده اند

این مردمان رهگذر

باورهایم را دزدیدن

آرزوهایم را بلعیدن

رویاهایم را پوشیدن و رفتن

چون باد،در باد،با باد

و من خیال می کردم،خیال

که عشق، عشق می آفریند

از آواز مضحک دوستت دارم هایشان

لابلای تکه های تنها شدنم

قدم قدم باریدم و حسی احساسم نکرد

باز خیال می کردم، خیال

که عشق، عشق می آفریند

حال تو آمدی

و هوس اعتمادی دوباره در من

و خیالی دوباره که عشق، عشق می آفریند

این بار، فقط همین یکبار

خیال نباش

خیال نباش

شاید یک روز باهم از این شعر رفتیم...

#بهرام_حمیدیان